Jeśli chcemy być efektywni, musimy nauczyć się rozpoznawać, co wymaga naszej skoncentrowanej uwagi, a co można zostawić “automatycznemu pilocie”.
Bierność jako zasada daje poczucie niekompetencji wobec ogromu wyzwań i możliwości, jakie niesie życie. Zostawia nas również z niedorozwiniętym poczuciem własnej wartości.
Zarówno w pracy, jak i w stosunkach międzyludzkich sukces należy do tych, którzy chcą wziąć odpowiedzialność za zaspokajanie własnych potrzeb i pragnień - tych, którzy podchodzą do życia proaktywnie, a nie pasywnie, przedkładając niezależność nad zależność
Samoakceptacja jest podstawą rozwoju i zmiany.
Wyparte odczucia nie rozpływają się same, ale pozostaję aktywne w podświadomości. Wywołują skutki, których często nie rozumiemy: możemy stać się nerwowi, wpaść w depresję, rozchorować się albo być roztrzepani.
Zawsze, kiedy jesteśmy w stanie połączyć się z oderwaną częścią swojego ja, wynikiem jest większe poczucie spójności wewnętrznej.
Tragedia często polega na tym, że podejmujemy kluczowe decyzje życiowe, niewiele lub wcale nie zdając sobie sprawy, jaki wpływ będą miały na kształt i kierunek naszego życia.
Mechaniczne życie jest niebezpieczne. Pozwalanie innym na pisanie scenariusza mojego życia jest niebepieczne.
Otwartość umysłu prowadzi do zwiększonej skuteczności; rezygnacja z nich prowadzi do błędów i porażek.
Jeżeli istnieje jeden pojedynczy wskaźnik nieświadomego życia, to jest to obojętność wobec pytania: Co powinienen wiedzieć (lub czego się nauczyć?), aby zrealizować swoje cele?
Istnieje związek wzajemnej przyczynowości między praktykowaniem świadomego życia a samouznaniem (poczuciem własnej wartości). Tak jak świadome życie wzmacnia samouznanie, tak samouznanie inspiruje do świadomego życia. Jeśli mamy zaufanie do swojego umysłu, nie przeraża nas konieczność uczenia się nowych rzeczy. Wkładając odpowiedni wysiłek, zwykle osiągamy to, czego chcemy, co wzmacnia początkowe zaufanie do siebie. Bez odpowiedniego zaufania do swojego umysłu, trudności uczenia się mogą zniechęcać i przytłaczać - wystąpi tendencja do traktowania zmian i nowości ze strachem, a zatem tendencja do trzymania się znanego. Ale jeśli znane nie jest adekwatne do wymagań nowej sytuacji, wynikiem będzie porażka i spadek już nadwątlonego poczucia własnej wartości.
Uparte robienie tego, co nie działa - nie działa.
Jeśli jednak jesteśmy na tyle mądrzy, aby opierać uznanie dla siebie nie na tym, aby mieć “rację”, ale na tym, aby rozumować racjonalnie, aby być świadomym, być uczciwym - rozumiemy, że przyznanie się do błędu i jego naprawienie nie jest przepaścią, do której się wpada, ale wspinaczką na szczyt, z którego zdobycia możemy być dumni.
Jedną z właściwości uważnego umysłu jest umiejętność zapanowania nad uczuciem, które odciąga nas od przyjrzenia się czemuś, co powinniśmy zobaczyć.
Nie jesteśmy w stanie być świadomi kogoś, jeśli nie jesteśmy wystarczająco świadomi samych siebie. Jednym ze sposobów poznawania ciebie jest obserwowanie, w jaki sposób na mnoe wpływasz. Jednym ze sposobów odkrywania, kim jesteś, jest obserwowanie, w jaki sposób doświadczam siebie w kontakach z tobą. Jeśli nie znam swoich własnych wartości, jest mało prawdopodobne, bym był w stanie wyrazić, co cenię w tobie. Jeśli jestem obcą osobą dla samego siebie, inni będą mi tym bardziej obcy.
Usprawiedliwianie się jestv wrogiem świadomości.
Jeśli kochamy świadomie, zdajemy sobie sprawę, że nasze reakcje w stosunku do partnera są nieustannym pasmem decyzji.
Można wyrażać respekt nawet w sytuacjach, kiedy nie można spełnić oczekiwań.
świadome rodzicielstwo wymaga wielkiej jasności i uczciwości w precyzowaniu własnych chęci i eliminowaniu zawartych w nich sprzeczności, a przynajmniej kontrolowania, aby nie wysyłać sprzecznych sygnałów
Tylko zasada permanentnego uczenia się, stosowana przez całe życie, może pozwolić człowiekowi zachować swoją przystosowalność ekonomiczną.
Jeśli szkoły mają odegrać rolę w takim przygotowaniu młodzieży, aby była w stanie sprostać wymaganiom świata, do którego wkracza, należy położyc olbrzymi nacisk na uczenie tego, jak myśleć, jak się uczyć i jak działać odpowiedzialnie.
Miarą uważności umysłu może być to, w jakim stopniu jesteśmy w ogóle świadomi istnienia kontekstu i sposobów, w jakie na nas oddziałuje.
Jako dorośli możemy traktować przerażający stopień nieświadomości jako coś normalnego. A powinniśmy pytać: “Na jakiej podstawie mam takie przekonanie, jakie mam?”
Jedną z charakterystycznych cech ludzu kierujących się nieświadomością w świecie idei jest to, że czują się uprawnieni do posiadania opinii na każdy temat - bez niezbędnej informacji, wiedzy, studiów czy przemyśleń - jakby wystarczyło mieć “intuicję: i “instynkty”.
Uważność umysłu to określone ukierunkowanie, dyscyplina, duchowe zobowiązanie. To kierunek, w którym zmierzamy, sposób na życie, któremu ślubujemy wierność.
Coraz więcej ludzi uczy się dziś szacunku do własnego ciała i jego sygnałów, podejmuje większą odpowiedzialność za troskę i dbałość o nie, ogólnie bardziej świadomie traktuje rozwój fizyczny.
Poszanowanie swoich prawdziwych potrzeb może nie byc przejawem folgowania sobie, ale aktem odwagi.
Tracąc kontakt z własnymi pragnieniami i potrzebami, stajemy się bezbronni i dryfujemy przez życie bez steru.
Dla własnego dobra musimy umieć doświadczać i przyjmować do wiadomości - a czasem analizować i poddawać refleksji - własne emocje.
Źródłem samouznanie nie są osiągnięcia jako takie, ale oparte na wewnętrznych przekonaniach praktyki, które umożliwiają nam dokonywanie osiągnięć.
Czasem przekonania o własnych możliwościach i wartości są okryte ścisłą tajemnicą, nawet przed samym sobą, kiedy na przykład próbujemy kompensować swoje braki za pomocą czegoś, co nazywam pseudosamouznaniem - udawanej pewności i szacunku do siebie, których w rzeczywistości nie odczuwamy.
Samouznanie odzwierciedla nasze najgłębiej przechowywane wyobrażenia o własnych możliwościach i wartości siebie.
Każdy, kto bez przerwy usiłuje osiągać coraz wyraźniejszy obraz rzeczywistości w swojego w niej miejsca - ktokolwiek wiedziony jest pasją dążenia do takiej jasności - ten w takim właśnie stopniu prowadzi życie duchowe.
Wiara (lub jej brak) sama w sobie nie mówi nic o stopniu rozwoju duchowego, etycznego lub psychicznego danej osoby.
Dla niektórych “Bóg” jest tylko konstrukcją intelektualną, która nie ma na ich życie żadnego istotnego wpływu. Dla innych stanowi niewyczerpane źródło pokrzepienia. Dla innych źródło zarzutów i strachu. Dla innych - powód, aby wierzyć, że jest ktoś we wszechświecie, kto ich kocha. Dla innych - uzasadnienie pocieszającej teorii, że wszystko ma jakiś sens, a za pozornymi tragediami kryje się jakiś wyższy cel. Dla innych - ostateczny kontekst duchowy, w którym streszcza się całość ich istnienia.
Ilu ludzi rezygnuje ze swoich marzeń i aspiracji, podporządkowując się potrzebom i wymaganiom innych tylko dlatego, że boją się, aby ktoś nie nazwał ich egocentrykami?
To nie dobroć, współczucie czy bezinteresowność wynoszą ludzi z biedy, ale wyzwolona w człowieku zdolność do działania - w połączeniu z wytrwałością, odwagą oraz chęcią osiągnięcia czegoś wartościkowego i (czasami) zarobienia przy okazji pieniędzy.
Świadomośc jest źródłem wolności, siły i zwiększonych możliwości. Im bardziej jesteśmy świadomi, tym więcej widzimy możliwości w każdej sytuacji. Im mniej jesteśmy świadomi, tym mniejsze mamy szanse na zauważenie różnych rozwiązań. Innymi słowy, im bardziej jesteśmy świadomi, tym bogatsze mamy możliwości rozwiązań problemów stawianych przez życie.
