Pułapki myślenia. O myśleniu szybkim i wolnym - Daniel Kahneman

Psychologia

Pułapki myślenia. O myśleniu szybkim i wolnym – Daniel Kahneman

Moja ocena:

 5/5

Daniel Kahneman to znany i szanowany psycholog i ekonomista, laureat Nagrody Nobla w tej drugiej dziedzinie. Jego badania w dziedzinie psychologii są chyba jednymi z najczęściej cytowanych w literaturze. Na książkę „Pułapki myślenia. O myśleniu szybkim i wolnym” trafiłam chyba przy okazji wystąpienia Kamila Kozieła – mistrza prezentacji. Od tego momentu zgłębiam badania Daniela, do książki wracam bardzo często i przede wszystkim mam świadomość tego, jak działa mój mózg. Co pozwala zrozumieć wiele zjawisk.

W tej książce Daniel Kahneman skupia się na dwóch „systemach” funkcjonujących w naszym mózgu: tzw. „szybkim” i „wolnym”. Kahneman opisuje też, jak te systemy działaja, na jakie błędy poznawcze jesteśmy z tego powodu narażeni oraz jakie heurystyki (uproszczone metody wnioskowania) maja początek w naszej głowie. Ta książka kolosalnie otwiera oczy i głowę na to, jak działamy jako ludzie. Pozwala zrozumieć szereg zachowań swoich, ale też innych ludzi, a nawet całych społeczeństw. Jeśli przeczytasz tę książkę, to zyskasz też większą czujność na jakiekolwiek próby manipulacji ze strony innych. Naprawdę polecam. Must-read z dziedziny psychologii.

Kliknij w ten link i czytaj tę książkę oraz inne przez 30 dni za darmo na Legimi.

Ulubione cytaty z książki

Za często – o wiele za często – jesteśmy skłonni odrzucać pogląd, że w życiu wiele rzeczy jest kwestią czystego przypadku.
Nasze wygodne przekonanie, że świat jest logiczny i spójny, opiera się na solidnym fundamencie – naszej niemal nieograniczonej zdolności do ignorowania własnej ignorancji.
…przekonanie o słuszności własnego zdania bierze się ze spójności opowieści, którą ludzie są w stanie skonstruować z dostępnych informacji. Opowieść jest dobra wtedy, kiedy informacje są spójne, a nie wtedy, kiedy są kompletne. Często bywa wręcz tak, że im mniej wiemy, tym łatwiej jest nam ułożyć sobie wszystko w spójną całość.
Nic nie jest tak ważne, jak ci się wydaje, kiedy o tym myślisz.
Sprawdzoną metodą przekonania ludzi o prawdziwości kłamstwa jest jego częste powtarzanie, ponieważ nie łatwo jest odróżnić prawdę od wrażenia znajomości.
Zdarzenia nietypowe skupiają na sobie nieproporcjonalną ilość uwagi, przez co są odbierane jako mniej typowe niż w rzeczywistości. Świat istniejący w naszej głowie nie jest dokładną repliką rzeczywistości; nasze oczekiwania na temat częstotliwości konkretnych zdarzeń są zniekształcone przez częstość i emocjonalną intensywność przekazów,z którymi się stykamy.
Kiedy ktoś przyznaje się do niepewności, warto potraktować to poważnie; jednak jeśli ktoś jest bardzo pewny swojego osądu, najczęściej mówi nam to tylko tyle, że dana osoba skonstruowała sobie w głowie bardzo spójną opowieść,ale już niekoniecznie, że taka opowieść jest prawdziwa.
Opowieści najbardziej spójne nie muszą być najbardziej prawdopodobne, jednak są wiarygodne, a osoby nieuważne łatwo mylą ze sobą pojęcia spójności, wiarygodności i prawdopodobieństwa.
Kierując się zasadą „Istnieje tylko to, co widzisz”, umysł zbyt łatwo osiąga pewność jedynie dlatego, że ignoruje wszystko to, czego nie wie.
Idea, że przyszłość jest nieodgadniona, musi toczyć codzienną walkę z tym, jak łatwo przychodzi nam wyjaśnienie przeszłości. (…) Złudzenie, że rozumiemy przeszłość, rozbudza w nas nadmierną wiarę w umiejętność przewidywania przyszłości.
Wiemy, że ludzie potrafią z niezachwianą pewnością tkwić w najbardziej absurdalnym przekonaniu, jeżeli czują przy tym wsparcie społeczności podobnie myślących osób.
Postrzegamy rzeczywistość jako bardziej uporządkowaną i przewidywalną niż jest naprawdę. Złudzenie, że rozumiesz przeszłość, wywołuje z kolei złudzenie, że da się przewidzieć i kontrolować przyszłość. Takie złudzenia są kojące. Tłumią lęki, które musielibyśmy odczuwać, gdybyśmy pozwolili sobie w pełni przyjąć do wiadomości niepewność egzystencji.